Założyciel
Święty Ignacy z Loyoli urodził się w 1491 roku, w Hiszpanii. Mając prawie 30 lat, został ranny w obronie Pampeluny. Cierpienie i lektura uczyniły zeń nowego człowieka. Porzucił dotychczasowy tryb życia, a swój miecz rycerski ofiarował jako wotum Matce Najświętszej w Montseracie. Sam zamknął się w grocie pod Manrezą, gdzie przez rok doświadczał specjalnych łask Bożych i oświeceń Ducha Świętego, czego owocem jest książeczka Ćwiczenia Duchowe, będąca fundamentem jezuickiego charyzmatu.
Następnie Ignacy podjął studia, których ostatnim etapem była paryska Sorbona. Tam zgromadził grupę siedmiu przyjaciół, zalążek przyszłego Towarzystwa Jezusowego.
15 sierpnia 1534 roku złożyli oni w kaplicy na Montmartre śluby ubóstwa i czystości oraz zobowiązali się, że po studiach podejmą pracę misyjną wśród muzułmanów w Ziemi Świętej. Ponieważ stało się to niemożliwe, oddali się do dyspozycji papieża. W drodze do Rzymu Ignacy miał objawienie: ujrzał Boga Ojca i Jezusa Chrystusa dźwigającego Krzyż. Ojciec niebieski powiedział do Syna: Chcę, abyś przyjął go na służbę. Wtedy Jezus zwrócił się do Ignacego: Chcę, abyś Nam służył. Zdarzenie to utwierdziło Ignacego w przekonaniu, że ze swoimi towarzyszami ma pod sztandarem Krzyża służyć Chrystusowi w Kościele.
W Rzymie towarzysze Ignacego od razu podjęli pracę. Widząc narastające zadania, zastanawiali się, czy ich działalność nie byłaby bardziej owocna, gdyby poddali się kierownictwu jednego spośród siebie. Po kilkumiesięcznych modlitwach i naradach przedłożyli Ojcu Świętemu tzw. Formułę Instytutu i ostatecznie 27 września 1540 roku Paweł III zatwierdził Towarzystwo Jezusowe. Kiedy 31 lipca 1556 roku Ignacy umierał, Zakon liczył już 1000 jezuitów i 100 placówek.
